NAAT

Ey sârban zimâmı çek semt-i kûy-i yâre
Vîrâne dilde zîrâ yer kalmadı karâre
Bîm-i zalâm-ı şebden olma sakın inankeş
Âh-ı şerâre-bârm hâcet komaz nehâre
Âzürde-pây olursa cemmâzen eyleyim ferş
Dibâce-i cebinim şevkile rehgüzâre
Ey sârban-ı müşfik hiç olmadın mı âşık
Aheste rûluk etme rahmeyleyip bu zâre
Ben derdmend-i aşkım bir yerde kılmam ârâm
Tâ vâsıl olmayınca serhadd-i kûy-i yâre
01 kûy-i cennet-âsâ kim farz-ı âyin oldu
Çekmen gubâr-ı râhm her çeşm-i eşkbâre
Ol kûy-i canfezâ kim ehl-i nazar değişmez
Bir senk-rîzesini bin dürr-i şâhvâre
Ol kûy-i arş-rütbet kim hâk-i ıtrınâkin
Mâlişgeh eylemiş Hak pîşâni-i kibâre
Dârüssekîne ya’nî şehr-i Medine k-oldur
İzz ü şerefle me’vâ şâh-ı kerem şiâre
Sultân-ı mülk-i sermed mahbûb-i Hak Muhammed
Kim kulluğu şereftir şâhân-ı tâcidâre
Âyine-i cemâl-i perverdigâr-ı âlem
K-oldur temâm mazhar esmâ-i girdigâre
Deryâdürür veliykin bahr-i muhît-i rahmet
Olmaz kemâline hiç pâyan yahud kenâre
Şâhinşeh-i rüsül kim etse eğer irâde
Gerdûn olurdu gerdân tâ hâşr bir karâre
Vaz’-ı kadem zemine câiz mi olur idi
Bir kez eğer düşeydi zilli o hâksâre
Yerden göğe bakılsa mu’ciz değil mi kılmak
Bir parmak ile mâhı ayva gibi dü-pâre
Nûr oldu pertev-efşân serpençe-i mihirden
Âb-ı revan değildir destinden âşikâre
Taş başına anın kim olmaya hâk-i pâyı
Tasdik ederken anı destine seng-i hâre
Uymaz kemâl-i pâki güftâr-ı ehl-i nazma
Benzer mi âb-ı hayvan şu âb-ı bed-güvâre
Mi’râcının o şâhın teh pâyesidir eflâk
Yol yoktur andan artık akl-ı hikem medâre

Ey cümle âlemine mahz-ı atâsı Hakkın
Senden olur olursa Âsim fakire çâre
Cümle usât-ı ümmet olmaz onunla hemsenk
Sıdk-ı kelâmı olur mizanda âşikâre
Cürmünden olunursa ağaz-ı pürsiş anın
Değmez suâle nevbet gayrı günâhkâre
Etmezse Hak inâyet ya Hazretin şefâat
Düşmez ümîd-i cennet öyle tebâhkâre
Her neyse de dahîlek etmen halâs çünkim
Ey şehriyâr-i kevneyn âyindir kibâre
Ol kemterin dahîl-i rav-zan ümîd eder kim
Sâyende haşr olup da yanmaya tâb-ı nâre

Çelebizâde İsmail Âsim [Şeyhülislâm] (1685 — 1759)