Abdurrahman Süreyya
Bağdat'ta başladığı tahsiline İstanbul'da devam etti.
Fransızcanın yanında, klasik metinleri bütün incelikleriyle anlayıp şerh ve izah edecek kadar Arap ve Fars şiir tarihi konusunda uzmandı.
Adana ve Konya'da bazı idarî görevlerde bulundu.
Daha sonra Beylerbeyi Rüştiyesi (1867) ile Dârülmuallimîn'de (1870) Farsça; Mahrec-i Aklâm'da (1876) Arapça; Mekteb-i Hukuk'ta edebiyât-ı Osmâniyye ve talim-i edebiyyât dersleri verdi.
Cerîde-i Havadis (1872), Hakikat (1876) ve Cerîde-i Askeriye gazetelerinin başyazarlığım yaptı.
1890'da Lizbon'da toplanan Müsteşrikler Kongresine katıldı.
Darülfünun ve Dârülmuallimîn'de öğretmenlik yaptı.
Önceleri gazetelerdeki tenkitleriyle dikkati çekerken daha sonra belagat konusundaki yazı, kitap ve tartışmalarıyla tanındı.
ESERLERİ:

• Fezâü Askeriye,
• Akvemül-Me-sâlik Tercümesi (Tunuslu Hayreddin Paşa'dan, 1878-79),
• Talikât-ıBelâğat-ı Osmaniye (Ahmed Cevdet Paşa'nın tenkidi, 1881-82),
• Tahlü-i Hal (1881-82),
• Râhatül - Ervah - Mukaddime-i Mesnevi Şerhi,
• Burhânû's-Sâkib fi isbâtil-Vâcib,
• Mizânü'l-Belâğa (Osmanlı Türkçesi kuralları, 1885-86),
• Sefine-i Belagat (1887-88).