Ahmed Şemseddin Yiğitbaşı

Halvetiyye tarikatında "orta kol" olarak bilinen Ahmediyye şubesinin kurucusu.

839'da (1435-36) Akhisar'ın Göl Marmarası veya Marmaracık köyünde doğ­du.

İlk öğrenimini muhtemelen bir Hal­veti şeyhi olan babası Îsâ Halîfe'den gör­dü.

Zahirî ilimleri tahsil ettikten sonra, Uşak'ın Kabaklı köyünde irşad faaliye­tinde bulunan Halvetî şeyhi Alâeddin Uşşâkî'den feyiz aldı;

sülükünü tamam­layarak Manisa'ya gitti ve orada müridlerini irşad etmeye başladı.

Bir ara İs­tanbul'a da giderek tarikatlar arasında­ki ihtilâfları bir sonuca bağladı (bu ihti­lâfların neler olduğu konusunda kaynaklarda bilgi yoktur);

bu sebeple kendisine Yiğitbaşı (Fete'l-fityân, Ebü'l-fityân) la­kabı verildi.

Şeyhi Alaeddin Uşşâkî'nin vefatından sonra onun yerine geçti.

Ma­nisa'nın merkezinde çeşitli camilerde sürdürdüğü irşad görevine daha sonra defnedildiği Seyyid Hoca mahallesinde­ki türbesinin yanında bulunan tekkesin­de devam etti.

Zamanla yıkılan ve kay­bolmak üzere olan bu tekkenin yerine bugün onun adına kurulan Yiğitbaşı Vakfı tarafından bir mescid inşa ettiril­miştir.

Yiğitbaşı Ahmed Şemseddin'in ku­rucusu olduğu Ahmediyye tarikatı Ramazâniyye, Sinâniyye, Uşşâkıyye ve Mısriyye adıyla dört kola ayrılmıştır (bk. ah­mediyye).

Eserleri:

İrfânü'l-maârif.

Mukaddimetü's-sâliha.

Tabakâtü'l-evliyâ.

Hurde-i Ta­rikat.

Kenzü'l-hakâyık.

Risâletü'l -hüdâ.

Atvâr-ı Seb'a.

Ravzatü'l-vâsılîn.

Keşfü'l-esrâr.

Câmiu'l-esrâr.

Risâle-i Tevhîd.