Mİ’RÂCİYYE

Bir şeb ki felek edip çerâğan
Zeyn olmuş idi nücûm-i rahşân
Giymişti cihan libâs-ı müşgîn
Olmuştu zamâne anber âgîn
Bir demde cihan be dest-i devrân
Zer mühre-i mihri kıldı pinhân
Hasretkeş idi o şâha gerdûn
Her şeb be şafak olup ciğer hûn
Geh na’l kesip betîğ-i firkat
Geh dağ yakıp çekerdi hasret
Hikmetle o şeb şeh-i risâlet
Reyhusrev-i kişver-i nübüvvet
Kılmıştı nüzûl-i kâmrânî
Lûtfuyla serây-i Ümmühânî
Nâgâh gelip cenâb-ı Cibril
Kıldı reh-i hidmetinde ta’cîl
Devletle basıp rikâba pâyin
Kuds eyledi bir kademde câym
Ol hüsrev-i dîn edip imâmet
Hep ettiler iktidâ çü ümmet
Şevk ile urûc edip semâya
Azmetti cenâb-ı Kibriyâya
Ber düş libâs-ı Mâarefnâk
Ber ser beşükûh tâc-ı Levlâk
Çün bastı kadem sipihre ol şâh
Arz etti gelip kusûrunu mâh
Çün dâğ be-sîne oldu sâil
Pâ bûsuna meh olunca nâil
Nâgâh gelip be pîş-i Refref
Arş oldu o şâh ile müşerref
Kat’eyledi râh-ı mümkinâtı
Tayyetti hudûd-i şeş cihâtı
Bir perde-i nûr olup hüveydâ
Bî reng ü lâtîf hayret-efzâ
Ol nûru dahi geçip be sür’at
Menzil gehi oldu kurb-i izzet
Berk urdu tecelli-i İlâhî
Kevneyne fenâ verip kemâhî
Ma’nâ idi anda güftügû hep
Bî vâsıta-i tekellüm-i leb
Avdetti yine beşîr-i Rahmet
Dünyâya o şeh berây-i ümmet
Bil haddini ey Neşâtî-i zâr
Ol şermile çün kalem nigûnsâr
Aklın bu mahalde kârı yoktur
Pây-i kalemin güzârı yoktur
Olma be-gurûr-i nüktedânî
Güstah rev-i reh-i maânî
Kıl acz ile i’tirâf-ı taksir
Ol beste zeban be şerm-i ta’bîr

Neşâtî [Edirneli, Şeyh]