Gün'ce
Gün geldi; cümleler inşa ettim...
İskeleti düş, duvarı hayâl
Çatısı rüya, gövdesi Anka,
Bir cümle ki ; Kaf dağının ardında..
Okunmamış, dinlenmemiş.
Neylersin
Dinlenesi değilmiş
Gün oldu; kendi kurduğum cümlelere
oturup kendim ağladım..
Gün oldu, yapayalnızdım..
Gün oldu,
Kendimi en çok aya yakın hissettim
Ve yıldızlara sonra..
Gün geldi ;
Aşık oldum aya
Ve sonra yıldızlara..
Gün oldu; kendime acıdım
Bu acıma fikriyle içimi acıttım
Gün oldu, gülemedim,
Denedim; bir türü beceremedim
Unutmuşum onu meğer, ah yazık
Gecikmiş rüyaların aralarında
Gün oldu ; derin devletler kurdum içimde..
Ne okyanuslar coşturdum kalbimde
Saydamdı, gözükmüyordu bakınca dışarıdan
Gün oldu, ben bile göremez oldum ışıklarını
İçimde büyüttüğüm şehirlerimin
Gün oldu,
Kendi kurduğum devletlerle savaştım
Kaybeden de ben oldum, kazanan da ben
Kah zafer sarhoşuydum,
Kah şehit düşmüştüm
İçinde ülkelerimin..
‘ Söylenme ‘ dedim kendime..
Karışma !
Ölen de benim, öldüren de ben
İstersem uyanırım ülkelerimden
Gün oldu;
Bir yaprağın düştüğü gibi dalından
Kuruyakaldım.. Bu idi beklenen
Sonbahardı mevsimlerden
Bir ben biliyordum
Bazı ağaçların yaprak dökmediğini
Sonbaharlarda.
Gün olur;
Gidesim gelir, gidemem
Giymişimdir gömleğini dünyanın
Öyle bir gömlek ki ; yenleri
Kördüğümle bağlıdır, açılmaz
Gün olur ruhum firar etmek ister kendimden
Bir rüyalık mesafeye kaçamaz
İçimdeki cümlelerin isyanını
Dikta ile bastırırm, gün olur.
Gün olur,
Ağartırım hecelerin saçını,
Gün olur ;
Kalbime sultan eylerim
Gün olur ;
Cümlelerimi alır, giderim
Selam etmeden
Haber vermeden
Eyvallah demeden
Artık gün olmaz..
Çünkü
Gün bitmiştir çoktan..